Ρόλοι: παλιοί και νέοι

Το χαλάκι,απρόσμενα σηκώθηκε μια μέρα και είπε:
"Τέρμα! ό,τι πατήσατε πατήσατε. Τελείωσε αυτός ο ρόλος μου".
- Μα, εσύ είσαι χαλάκι..τι θα πεί τέλειωσε αυτός ο ρόλος? Τι άλλο ρόλο μπορεί να κάνει ένα χαλάκι?
- Τι ρόλο? αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη και θα βρείτε πολλούς.

Αλλά το πόδι που βολευόταν να πατάει το χαλάκι, δεν μπορεί να επιτρέψει στην φαντασία του να γίνει
δημιουργική και να επινοήσει άλλους ρόλους για το χαλί, γιατί θα ξεβολευτεί.
Δεν μπορεί.
Οπότε δεν δέχεται ότι το χαλάκι μπορεί να αλλάξει ρόλο.

Τώρα υπάρχει μόνο ο νέος ρόλος που επέλεξε το χαλάκι. Ο νέος ρόλος, σύμφωνα με τον οποίο αποκλείει τα πόδια των άλλων επάνω του. Ακολουθεί την λαχτάρα του να αλλαξει και αφήνει πίσω
όσους δεν δέχονται την νέα του ταυτότητα.
"Οταν ξαναγίνεις το χαλάκι που ήσουν πάρε μας να μας το πείς" του φωνάζουν.

Κάτι τους διαφεύγει. Στην αρχή του κειμένου είπαμε
πως το χαλάκι σηκώθηκε απρόσμενα. Ομως για το ίδιο το χαλί
η αλλαγή αυτή έχει ιστορία, μια σειρά από μικρές αποφαστιστικές εσωτερικές αλλαγές που δεν γίνονταν αντιληπτές από τους άλλους και για τις οποίες το χαλάκι εργάζονταν σοβαρά νυχθημερόν επί πολύν καιρό.

Ενα είναι σίγουρο: Το χαλάκι δεν μπορεί να κάνει πια παρέα με τους
παλιούς του "φίλους". Μόνον με όσους από αυτούς σεβαστούν το νέο του ρόλο-όνειρο, κίνηση που θα πρέπει να συνοδευτεί και από προσωπκή αποδεσμεύση του στερεότυπου :
"Το χαλί είναι μόνο για να το πατάς".



.

αποφαση

Θέλω να γίνω φονιάς:
Να σκοτώσω το μυαλό μου.









.

Αγάλλω+ίαμαι

Πες μας Ηνίοχε το μυστικό σου. Θεραπεύσε μας.
















.

συνειδητότητα

Συνειδητότητα σημαίνει να σκεφτόμαστε αυτό που νιώθουμε και να νιώθουμε αυτό που σκεφτόμαστε
-το τέλος μιας διχασμένης, υποκριτικής ύπαρξης





Δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό από το να αισθανθού-
με το συναίσθημα, τίποτα τόσο διαφωτιστικό όσο
αυτή η εμπειρία, και τίποτα τόσο ανακουφιστικό
από ένα επιτέλους ενοποιημένο σύστημα:
Εγκέφαλο και σώμα


Arhtur Janov
.

κάπου κάπου μια κρίση, δίνει στον τεμπέλη λύση...

Η ΕΛλάδα βρίσκεται σε κρίση. Διανύουμε κρίση. Τι καλά! Τώρα όλα τα αποδίδουμε στην κρίση .
Πάλι βρήκαμε μια πλάτη να ρίξουμε το βάρος των ευθυνών μας. Όμως η πλάτη της κρίσης δεν είναι τόσο ανθεκτική όσο θα μας βόλευε. Θα κλατάρει νωρίτερα απ’ ότι περιμένουμε και θα αναλάβουμε (θέλουμε δεν θέλουμε) ό,τι μας αναλογεί.

Ποιο είναι το πρόβλημα του Ελληνα?
1. Πολιτικοί που τον εξαπατούν και τον κλέβουν

Πιστεύετε πως ο Ελληνας θα αντιμετώπιζε (που δεν το αντιμετωπίζει δηλ, απλά το ανέχεται) αυτό το ζήτημα εάν δεν του άξιζε ή ακόμη εάν δεν έμοιαζε ο ίδιος με τους πολιτικούς του?

Τόπε και ο ταξιτζής εχθές «κοπελιά, μας κυβερνάνε αυτοί που μας αξίζουν».
Το έχω ακούσει πολλές φορές, όμως δεν υπάρχει συνειδητοποίηση σε αυτή η φράση, το κάτω κείμενο πάντα λέει: "Αυτοί φταίνε που μας αξίζουν".
Ομως η αλήθεια είναι πως η κοπριά στα λάχανα.

Πώς να το κάνουμε? Ο,τι συμβαίνει είναι η αντανάκλαση της κατάστασης της συλλογικής συνειδητότητας.
Ο,τι ρίξεις στον συλλογικό κουμπαρά, αυτό θα βρείς όταν τον ανοίξεις.

Τώρα, ο Έλληνας ο περήφανος, ο φιλότιμος, ο λεβέντης, βλέπει στον καθρέφτη το είδωλο μιας πτυχής του εαυτού του: Τον απατεώνα.
Καθόλου δεν του αρέσει. Επιτίθεται στον καθρέφτη.

«Αν αλλάξουν νοοτροπία οι κλεφταράδες θα είμαστε καλύτερα».
Όχι, φίλε μου. Δεν θα γίνει έτσι.
Καμία πολιτική, θρησκεία η φιλοσοφικό σύστημα δεν μπορεί να μετατρέψει την κοινωνία απ’ έξω. Μόνο μία προσωπική επανάσταση (δική σου, δική μου, δική μας) μια μετακίνηση συνειδησιακή από άνθρωπο σε άνθρωπο,
από κύτταρο σε κύτταρο, θα μπορέσει να μας οδηγήσει στην ευημερία που ποθούμε.

Για να αλλάξει η φύση των συμβάντων πρέπει να αλλάξουμε την οπτική μας.
Εάν αυτό δεν μας γίνει συνείδηση, ποιός ξέρει μέχρι πότε θα αναφωνούμε:
"Ο απατεώνας απέθανε, ζήτω ο απατεώνας".