Στη μητέρα μου..
ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΧΑΡΑΖΩ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
ΟΤΙ ΘΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
ΕΙΣΑΙ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ
.
posted by kaita7katsikakia @ 11:56 π.μ.
12 comments
12 Comments:
ναι
είναι κάποιοι αναντικατάστατοι στη ζωή μας
όχι πως τους βάφτισε έτσι σε μια παραξενιά του το Απειρο
όχι πως επαίρονται για την μοναχική τους δόξα
όμως
έχουμε βλέμμα
γιατί μας το'δωσαν εκείνοι
κι έχουμε άγγιγμα
γιατί μας άγγιξαν εκείνοι
κι έχουμε ανάσα
γιατί μας φύσηξαν πνοή εκείνοι
να αναμετρηθώ με τον πόνο δεν μπόρεσα με επιτυχία απόλυτη ποτέ μου Βιβή μου
κι όμως
από το κρασί αυτό της αρχέγονης αμπέλου
έχω πιει
και τη γεύση τη γνωρίζω...
και σου κρατώ το χέρι
σφιχτά
και στη σιωπή που ολόγυρα έπεσε
η σκέψη μου συνομιλεί μαζί σου...
στο μεγάλο καρδιακό μας σύμπαν
αδελφωνόμαστε...
να τη θυμάσαι
ιερή η μνήμη αυτή
και δεν χωράει σε λέξεις...
Διαβαζοντας σε ενιωσα σαν να χαθηκε απο κατω μου ενα κομματι γης, ενιωσα την παιδικοτητα μου και την αναγκη για μια μητερα εξω απομενα, τωρα ηρθε η ωρα να φροντισω και να αγαπησω τον εαυτο μου. αυτο το πολυτιμο πλασμα που μου χαρισε ζωη μου την ξαναχαριζει για δευτερη φορα, αλλα σαυτην την φορα εμπεριεχει πιο ελευθερια και θα με κανει ποιο ολοκληρωμενο μολις στραφω μεσα, η παιδικοτιτα ελαβε τελος δεν υπαρχει χωρος για παραπονα και κατηγοριες τωρα δινω λογο στην μητερα μεσα σου στην αγαπη και φροντιδα του εαυτου μου!
Nimerti-Αντώνη μου,
"Στο μεγάλο καρδιακό μας Σύμπαν, αδελφωνόμαστε",
με αυτή την φράση τα είπες όλα-όλα!
ιερή η μνήμη
ιερή η μοναξιά
ευτυχώς δεν χωρούν σε λέξεις.
σε φιλώ
Μιχάλη μου,
δυσκολεύτηκα να μπω σε αυτό που ένοιωσες.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι υπάρχει θέληση μέσα σου για αυτο-ευθύνη.
ό,τι και να λαχταράς σου εύχομαι να βρίσκεις την αρετή και την τόλμη να το φτάνεις!
Πυροδότηση σκέψεων κι αισθήσεων από τις γραμμές που έγραψες. Διαισθάνομαι πως η μητέρα είναι ταμένη να μας βοηθήσει στην κατανόηση της πραγματικής μας σχέσης με τη φύση και με το σύμπαν.
Κι αυτό το κάνει μ΄ ένα παιχνίδι, πολλές φορές ιδιαίτερα σκληρό, συνήθως ασυνείδητο, αλλά πολύ πραγματικό. Ένα παιχνίδι που περιέχει ένα ισχυρό δίπολο, ένα παιχνίδι ανάμεσα στην ΕΝΟΤΗΤΑ και τον ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟ, και το οποίο ξεκινά από τη σύλληψη και τη γέννηση κι επαναλαμβάνεται συνεχώς, έως το θάνατο και την αναγέννηση. Δύσκολο να βρεις ποιο το τέλος και ποια η αρχή. Ναι! Κάποια στιγμή ίσως μας βοηθήσει αυτό το μάθημα της μάνας, να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε διαφορετικοί αλλά συγχρόνως ΕΝΑ!
Νικόλα,
πράγματι τόσο "Ενα" δεν είσαι με κανέναν όσο όταν ζεις μέσα στο σώμα της μάνας. Και τόσο μόνος και ξέχωρος δεν νοιώθεις ποτέ παρα μόνο όταν χάνεις εκείνη.
Λες πως με αυτό το "παιχνίδι" της, μας πετάει από τον έναν πόλο στον άλλον? μας διευκολύνει σε αυτή την απαραίτητη τριβή ανάμεσα στα αντίθετα?
Μήπως κι εμείς αν σταματούσαμε να ψάχνουμε το τέλος ή την αρχή, αν αφήναμε να παρασυρθούμε αθώοι και σοφά ανήμποροι, θα αφουγκραζόμασταν πιο εύκολα το σημείο όπου τα άκρα ενώνονται?
σε φιλώ!
στο βαρύ και το ελαφρύ
ανάμεσα παίζει ζωή
αρχοντιά και ζητιανιά
γύρω τρέχουν τα παιδιά.
αγαπητέ μου ανώνυμε
το βαρύ το ελαφρύ
η αρχοντιά η ζητιανιά
ανάμεσα η ζωή
γύρω τα παιδιά
σε ευχαριστώ για την ωραία εικόνα γεμάτη νόημα!
θάνατος
Μια κατανόηση απλή- η πιο απλή
Στο σύνορο.
Μιας καρδιάς εθνικής, μιας πηγής.
Και μια γιορτή που ξεκινά απο πρίν.
Οταν ο ξένος βαπτισθεί
στην κολυμπήθρα των ευχών.
Θάνατος τότε
της μορφής
του νου
μιας σκιάς
του χωρισμού
του πολέμου
του φόβου
των πληγών
του εγώ
Αν ο θάνατος αγαπηθεί πριν φτάσει-αφού κυτταρικός- κανένα πέπλο πια
δεν μένει- μένει μόνο ένα φως.
Το άγνωστο-ένα-με-το-γνωστό.
Το ψέμμα-ένα-με-το-αληθινό.
Το ξένο- ένα-με-τον-εαυτό.
Θάνατος- Ζωή. Μια όψη. Αποταμιευμένη. Και ο τόκος>
Ένας αέναος τοκετός.
Θάνατος. Μητέρα, αυτός.
Που άκοπα αδιάκοπα μιλάει την πρώτη ύλη,
Που ακοπα, αδιάκοπα παράγει το πρώτο υλικό.
Υφασμένη αγάπη σ΄αιώνιοι αργαλειό.
Θάνατος, όπου κι αν τον κοιτάξεις, αγάπη κι αυτός.
Ο μεγαλύτερος δάσκαλος αυτός.
Η αληθεια, αυτός. Ενός ονείρου.
Θάνατος. Το όνειρο που είδε η ζωή.
Η ζωή που ξύπνησε. Ελευθερία αυτής.
Ας ανοίξουμε τ' αυτιά μας.
Ας ακούσουμε.
Κάτι θέλει να μας πει.
Στεφανία μου,
κάτι θέλει να μας πει: "ότι δεν υπάρχει".
σε φιλώ!
Σ ευχαριστώ Μητέρα γι' αυτά που μου
'μαθες αλλά πιο πολύ γι'αυτά που
δε μου' μαθες. Έτσι έδωσες την
ευκαιρία στο σώμα μου, πρώτα να
μάθει να μαθαίνει, και μετά να
ξεμάθει κι αυτά που μού έμαθες, και
να αρχίσει απ' την αρχή την πορεία
προς την υγειή του κατάσταση. Αυτή
τη στιγμή που περνάς ώρες
δύσκολες, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη
για σένα.
Θοδωρής
Θοδωρή μου,
αυτό που καταλαβαίνω
με τον δικό μου τρόπο,
είναι ότι η Μάνα συναινεί σε αυτό
το παιχνίδι που μερικές φορές
μου φαίνεται σαν "φάρσα" και που όλοι έχουμε προ-συμφωνήσει να παίξουμε.
Αν μπορούσαμε να βάζαμε αυτή τη διαδικασία, της ίδιας της ζωής, σε ένα παραμύθι θα το ονομάζαμε
"μαθαίνω, ξεμαθάίνω, για να μάθω".
Τελικά η μάνα, μας προσφέρει τη ΛΗΘΗ της (αυτά που δεν μας μαθαίνει), ώστε ακυρώνοντάς την να φτάσουμε στην Α-ΛΗΘΗ-Α μας.
Και είναι ο μόνος μας τρόπος.
σε ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home