"Χώρισε και σύνδεσε"

Ο Έρμαν Έσσε είχε πει: "Τα προβλήματα δεν υπάρχουν για
να τα λύνουμε. Είναι απλώς οι πόλοι μεταξύ των οποίων
παράγεται η απαραίτητη για τη ζωή τάση".
Η λύση βρίσκεται πέρα από την πολικότητα- αλλά για να
φτάσουμε σ' αυτήν πρέπει να ενώσουμε τους πόλους, να
συμφιλιώσουμε τις αντιθέσεις.

Τη δύσκολη αυτή τέχνη της ένωσης των αντιθέτων κατέχει
μόνον όποιος έχει γνωρίσει και τους δύο πόλους.
Προς τον σκοπό αυτό πρέπει να είναι κανείς
πρόθυμος να βιώσει και να ενσωματώσει με θάρρος
όλους τους πόλους.
"Χώρισε και σύνδεσε" αναφέρουν οι παλαιές γραφές.
Αρχικά πρέπει να κάνουμε την διάκριση και να βιώσουμε
τον αποχωρισμό και τη διάσπαση,
προτού αποτολμήσουμε το μέγα έργο της ένωσης των αντιθέτων.

Ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να κατέλθει στην πολικότητα
του υλικού κόσμου, στη σωματικότητα, στην ασθένεια,
στην αμαρτία και στην ενοχή,
για να βρεθεί στο πιο σκοτεινό έρεβος της ψυχής και,
από τη βαθύτερη απελπισία, να βρεί εκείνο το φως
της γνώσης, που θα του δώσει την ικανότητα
να κατανοήσει την πορεία του αυτή, ως
απαραίτητη διαδικασία που τον βοήθησε να ξαναβρεθεί
εκεί που ήταν εξ' αρχής: στην ενότητα.

Το σώμα ως επιφάνεια προβολής

Οτιδήποτε βιώνουμε και υποφέρουμε στη διάρκεια μιας
σωματικής ασθένειας, λαμβάνει χώρα αποκλειστικά
στη συνείδησή μας.

Η ύλη - το σώμα - χρησιμεύει μόνο ως επιφάνεια προβολής, αλλά δεν αποτελεί τον τόπο γένεσης κάποιου προβλήματος, επομένως ούτε τον τόπο όπου θα επιλυθεί κάποιο πρόβλημα.
Ως επιφάνεια προβολής,
το σώμα είναι ιδανικό βοηθητικό μέσο για μια
καλύτερη γνώση,
αλλά λύσεις μπορεί να βρεί μόνο η συνείδηση.

Έτσι, κάθε σωματική ασθένεια αποτελεί μόνο συμβολική επεξεργασία του προβλήματος, της οποίας το δίδαγμα θα γονιμοποιήσει την συνείδηση.
Αυτή είναι και η αιτία που,
κάθε βιωμένη αρρώστια προκαλεί ένα βήμα ωρίμανσης.

Έτσι διαμορφώνεται ένας ρυθμός μεταξύ της σωματικής
και της ψυχικής επεξεργασίας κάποιου ζητήματος.
Αν το ζήτημα δεν μπορεί να επιλυθεί εξ'ολοκλήρου
στη συνειδηση, καλείται το σώμα, ως υλικό
βοηθητικό μέσο, να δραματοποιήσει το άλυτο ζήτημα
με συμβολική μορφή.
Το δίδαγμα, μετά τη θεραπεία της αρρώστιας,
επιστρέφει στην ψυχη.

Αν αυτή, παρά τις εμπειρίες που απέκτησε, δεν κατορθώσει ακόμα να "πιάσει" το πρόβλημα, αυτό βυθίζεται και πάλι
στην σωματικότητα, ώστε να συγκεντρωθεί περισσότερη πρακτική πείρα.
Η εναλλαγή αυτή θα επαναληφθεί για όσο διάστημα χρειάζεται, ώστε οι εμπειρίες που συγκεντρώθηκαν να καταστήσουν ικανή τη συνείδηση να λύσει τελεσίδικα το πρόβλημα ή την σύγκρουση.

Το σώμα δηλαδή, δεν είναι ο τόπος στον οποίο επιλύονται τα προβλήματα.
Ωστόσο ολόκληρη η ακαδημαϊκή ιατρική βαδίζει εκεί,
κοιτάζοντας με δέος όσα συμβαίνουν στο σώμα προσπαθώντας να λύσει την αρρώστια σε σωματικό επίπεδο.

Στο σώμα δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται "λύση".
Η ανθρώπινη οντότητα λαμβάνει χώρα στη συνείδηση και
αντανακλάται στο σώμα.


.