Το σώμα ως επιφάνεια προβολής

Οτιδήποτε βιώνουμε και υποφέρουμε στη διάρκεια μιας
σωματικής ασθένειας, λαμβάνει χώρα αποκλειστικά
στη συνείδησή μας.

Η ύλη - το σώμα - χρησιμεύει μόνο ως επιφάνεια προβολής, αλλά δεν αποτελεί τον τόπο γένεσης κάποιου προβλήματος, επομένως ούτε τον τόπο όπου θα επιλυθεί κάποιο πρόβλημα.
Ως επιφάνεια προβολής,
το σώμα είναι ιδανικό βοηθητικό μέσο για μια
καλύτερη γνώση,
αλλά λύσεις μπορεί να βρεί μόνο η συνείδηση.

Έτσι, κάθε σωματική ασθένεια αποτελεί μόνο συμβολική επεξεργασία του προβλήματος, της οποίας το δίδαγμα θα γονιμοποιήσει την συνείδηση.
Αυτή είναι και η αιτία που,
κάθε βιωμένη αρρώστια προκαλεί ένα βήμα ωρίμανσης.

Έτσι διαμορφώνεται ένας ρυθμός μεταξύ της σωματικής
και της ψυχικής επεξεργασίας κάποιου ζητήματος.
Αν το ζήτημα δεν μπορεί να επιλυθεί εξ'ολοκλήρου
στη συνειδηση, καλείται το σώμα, ως υλικό
βοηθητικό μέσο, να δραματοποιήσει το άλυτο ζήτημα
με συμβολική μορφή.
Το δίδαγμα, μετά τη θεραπεία της αρρώστιας,
επιστρέφει στην ψυχη.

Αν αυτή, παρά τις εμπειρίες που απέκτησε, δεν κατορθώσει ακόμα να "πιάσει" το πρόβλημα, αυτό βυθίζεται και πάλι
στην σωματικότητα, ώστε να συγκεντρωθεί περισσότερη πρακτική πείρα.
Η εναλλαγή αυτή θα επαναληφθεί για όσο διάστημα χρειάζεται, ώστε οι εμπειρίες που συγκεντρώθηκαν να καταστήσουν ικανή τη συνείδηση να λύσει τελεσίδικα το πρόβλημα ή την σύγκρουση.

Το σώμα δηλαδή, δεν είναι ο τόπος στον οποίο επιλύονται τα προβλήματα.
Ωστόσο ολόκληρη η ακαδημαϊκή ιατρική βαδίζει εκεί,
κοιτάζοντας με δέος όσα συμβαίνουν στο σώμα προσπαθώντας να λύσει την αρρώστια σε σωματικό επίπεδο.

Στο σώμα δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται "λύση".
Η ανθρώπινη οντότητα λαμβάνει χώρα στη συνείδηση και
αντανακλάται στο σώμα.


.