Επιτέλους δίλημμα
Απο τη στιγμή που γεννήθηκα, φωνές ανέλαβαν να με καθοδηγήσουν.
Φωνές που έφερναν συμβουλές, προτάσεις, λύσεις, πληροφορίες...
Ολα αυτά για μένα! Για το "χρήσιμο και μοναδικό άτομο" που ήμουν!
Φωνές που μου έλεγαν ποια είμαι...ποια θα είμαι...πώς θα μπορώ
μια μέρα να είμαι.
Προτάσεις- προτάσεις ένα σωρό. Άπειρο υλικό για αφομοίωση.
Φωνές που μαλάκωναν συμβουλευτικά για να μου πούν
τι θα με ωφελούσε, τι θα με έβλαπτε.
Προστατευτικές φωνές με ενημέρωναν για τί αξίζει να προσπαθώ και γιατί όχι.
Να μου λένε - να μου λένε.
Ακουγα, τι είναι για το συμφέρον μου, τι είναι για την προοδό μου, τι είναι για την δόξα μου, για την επικράτησή μου, για την νικη μου, τι είναι, τι είναι...
Φωνές στοργικές, αυστηρές, στριγγιές, μειλίχιες, ψιθυριστές
κάθε είδους φωνές.
Να μου λένε γιατί θάπρεπε να ζω ή να πεθάνω.
Όλα τα κηρύγματα μου'καναν για τον άνθρωπο, πριν αποφασίσουν να με κάνουν τέτοιο.
Μια μέρα, οι φωνές σταμάτησαν
Τι έχει συμβεί?
Μήπως είχα πέθάνει? μήπως είχα κουφαθεί?
Με έλουσε κρύος ιδρώτας...βαθύς ο τρόμος:
Τώρα πώς θα επιβιώσω?
Εκανα να βγάλω φωνή για να φωνάξω βοήθεια. Φωνή δεν είχα.
Αλλο πάλι και τούτο!
Πώς δεν το είχα καταλάβει ως τώρα πως δεν είχα φωνή?
Ήμουν ένα κατασκεύασμα απο φωνές, δίχως φωνή.
Ακούγονταν μόνο το πνιχτό αγκομαχητό, του δια της βίας ανθρώπου.
Εκείνη τη στιγμή όρμηξε για πρώτη φορά το δίλημμα με εκρηκτική δύναμη και με πίεσε δίχως ανακωχή:
"Θέλω να επιστρέψουν οι φωνές ή να αποκτήσω τη δική μου?"
.
posted by kaita7katsikakia @ 12:37 π.μ.
9 comments
9 Comments:
Νομίζω ότι η τελευταία ερώτηση είναι απλώς ρητορική , γνώμη μου είναι ότι δεν έχεις πλέον αυτή την επιλογή .... ευτυχώς :)
Εκείνη τη στιγμή του τρόμου ( θα μπορούσε να είναι και στιγμή χαράς ) πέρασες μια πύλη που τώρα πια έκλεισε πίσω σου για πάντα ... κάτι ίσως ξύπνησε , κάτι όμορφο και σοφό που βλέπει με τα μάτια σου , κάτι από αρχής χρόνου που ίσως θα χρειαστεί να θυμηθείς διαχωρίστηκε για πρώτη φορά από τις σκέψεις ... κάποιοι λένε ότι τότε ξεκινάει η ζωή .
Αγαπητέ kryos,
για μια ακόμη φορά έκανα λάθος και έσβυσα την απάντηση που σας είχα στείλει στο σχόλιό σας.
Είμαι από τους άσχετους απ'ό,τι καταλάβατε
Θα σας απαντήσω άλλη στιγμή που θα έχω περισσότερο χρόνο.
να είστε καλά!
:)
Εγώ όμως πρόλαβα και τη διάβασα και μπορώ νομίζω να "απαντήσω" :)
Ο περίεργος κ Γκουρτζίεφ ονόμαζε την μέθοδό του "εργασία στον εαυτό" και ως σκοπό είχε ακριβώς αυτό , την διάλυση κάθε μηχανικότητας ... έλεγε ότι για την πλειοψηφία η ζωή είναι σαν να οδηγείς ταξί , κάθε πελάτης που μπαίνει σου λέει και που θα κατευθυνθείς ... το ζητούμενο είναι να αναλάβεις μόνος σου την ευθύνη αλλά και να χαρείς τα δώρα της διαδρομής .... σε σχολές της ανατολής για κάθε μαθητή υπήρχε ένας δάσκαλος επιφορτισμένος με αυτή την ευθύνη ...μια από τις τεχνικές πχ ήταν να "παγώνει" τον μαθητή σε ανύποπτο χρόνο ώστε να μπορεί να "βλέπει" την στάση του .... φυσικά πολύ δυσκολότερο είναι να καταργήσεις την μηχανικότητα σε επίπεδο τρόπου σκέψης και αντίδρασης σε αυτό που συμβαίνει .
Κατάλαβα αυτό που ήθελες να θίξεις με την πολύ όμορφη ανάρτησή σου ... απλώς εγώ με το σχόλιο μου ήθελα να δείξω την αλλαγή που συμβαίνει όταν καταλαβαίνεις για πρώτη φορά τα δικά σου επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφοράς ... και το πρώτο βήμα για την λύση ενός "προβλήματος" είναι η συνειδητοποίηση αυτού του "προβλήματος" .... και είναι σίγουρα κάτι αυτό :) ... από την άλλη θέλω να πιστεύω ότι το εγχείρημα δεν είναι ακατόρθωτο , δύσκολο είναι σίγουρα .
καλημέρα kryos!
χαίρομαι που είχες ήδη διαβάσει τη ν απάντηση και για τα ενδιαφέροντα σχόλιά σου
Πράγματι όταν για πρώτη φορά εντοπίζεις τη επανάληψη του μοτίβου σου τότε συμβαίνει μετακίνηση.
Και το πρώτο βήμα για την λύση ενός (κάθε)"προβλήματος" είναι η αναγνώριση αυτής της εμπλοκής στο μοτίβο, όπως λες.
Στην συνέχεια έρχεσαι σε επαφή με τις βαθύτατες ρίζες που έχει απλώσει παντού στη ζωή σου αυτή η μηχανική συμπεριφορά.
Κατα κανόνα δεν μπορείς να είσαι πολύ ψύχραιμος μπροστά σε αυτά τα νέα.
Ηθελα με την σειρά μου, να τονίσω την ΤΕΡΑΣΤΙΑ αντίσταση που προβάλλει ο άνθρωπος μπροστά στην νέα του απόφαση,
καθώς ακόμη κι όταν νομίζει πως έκανε νέα επιλογή κατεύθυνσης, στην πραγματικότητα καθοδηγείται από μηχανικές διαδικασίες, και τρέχει στα ίδια αυλάκια που έχουν σκαφτεί από τις προκαταλήψεις.
Ακατόρθωτο δεν είναι όπως θέλω κι εγώ μαζί σου να πιστεύω, μα όταν γνωρίζουμε τις "λακούβες" της διαδρομής, είναι καλύτερα
καλημέρα σου εύχομαι
και υιοθέτησα ήδη τον ενικό!
:)
"Οι θνητοί πιστεύουν ότι είναι φυσικές μηχανές που έμαθαν να σκέφτονται. Στην πραγματικοτητα είναι σκέψεις που έμαθαν να δημιουργούν φυσικές μηχανές."
Λόγια του Μέρλιν προς τον Αρθούρο από τη γραφίδα του Ντ. Τσόπρα
Μια και ο Κρυος έθεσε το θέμα της μηχανικότητας (με μπερδεύει το υ και όλο το διαβάζω σαν Κύρος), ήθελα να γράψω τη μικρή μου εμπειρία σχετικά με αυτό, αλλά επειδή είναι πολύ μεγάλη θα την ανεβάσω σαν ανάρτηση...
(Κρυος, συγνώμη, δεν το κάνω για να αλιεύσω αναγνώστες, είχαμε προηγούμενες αναφορές σε αυτό με τη Βιβή)
Κyklo, αυτό του Μέρλιν....πω πω!
:)
προσωπικά δεν θεωρώ καμιά ερώτηση ως 'ρητορική'... αν τώρα εκείνος που 'ρητορεύει' εμπεριέχει τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του, αυτό δεν σημαίνει πως καμιά απάντηση είναι 'πρόδηλη' ή 'προφανής... αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη... και υπ'αυτή την έννοια, έχει νόημα και στόχευση το ερώτημα... διότι εκείνος που αποκτά τη δική του φωνή, έχει κερδίσει μαζί με τη φωνή και την ευθύνη της... το ερώτημα συγγενές με άλλα του τύπου, 'θέλω αληθινά την ελευθερία μου ή τότε θα μοιάζω με ορφανό παιδί που δεν θα έχει κανένα προσανατολισμό'; είμαστε όντα αναφορικά και η απόλυτη ελευθερία, είναι γνωστό, είναι τραγωδία όσο και ευλογία... βαθύ και εσωτερικό το ερώτημα λοιπόν... καλησπέρα φίλη κ7κ
καλησπέρα νημερτή!
μερικές φορές αισθάνεσαι ότι κάποιος μίλησε με την φωνή σου..
Δημοσίευση σχολίου
<< Home