Αναποφεύκτη συνάντηση

Ξημερώματα με ξύπνησε ένα βογκητό που ερχόταν απ' τα βάθη μου. Εφερε μαζί του κι ένα συναίσθημα βαθύ, πηχτό, σκούρο καφέ της βρώμικης λάσπης, που κάλυψε την περιοχή ανάμεσα στο στομάχι και το στέρνο μου. Ξέροντας πως τo συναίσθημα είναι πολύτιμος οδηγός το ακολούθησα.

Με έβγαλε σε μπουντρούμι βαθειά στη γή σκαμμένο, δίπλα στον αρχαίο βράχο και τον είδα: Άνθρωπος των σπηλαίων, συγκεντρωμένη βρώμικη σάρκα πεσμένη κατάχαμα, εγκατελειμμένος,αποκλεισμένος.
Υπήρχε σκοτάδι και κατά κάποιο μυστήριο τρόπο ο φωτισμός του χώρου εξαρτιόταν
από μένα.

Δεν αναρωτήθηκα ποιός τον απέκλεισε εκεί, το συναίσθημά μου δεν μου άφηνε καμμία αμφιβολία.
Εγώ.

Εκείνη τη στιγμή, ένοιωσα τον πόνο μου να διαπερνά πολλά υποστρώματα άγνοιας και κάτι σκίρτησε στην κατανόησή μου.


Η πρώτη ηλιαχτίδα εμφανίστηκε ανάμεσα στο στομάχι και το στέρνο μου. Θα σε αγαπήσω, του ψιθύρισαν τα σωθικά μου.



.