ΑΝΤΙΟ ΜΠΛΟΓΚΟΧΩΡΑ

Αντίο Μπλογκοχώρα

Βραχύβια τα εφτά κατσικάκια. Όσο αφορά στη ζωή τους στο μπλόγκ. Γιατί κατα τα άλλα πρόκειται για αιωνόβια όντα, αενάως παρθένα στις συγκινήσεις.
Με αυτό το πόστ θα χαιρετήσω κάποιους από σας. Όποιους μπούν δηλ. να δούν το μαντήλι μου να κουνιέται.


Πέρυσι και όταν παρουσιάστηκε μια ιδανική ευκαιρία για να κάνω μια ευχή, έκανα την παρακάτω:
"Θέλω να αποκτήσω λόγο. Να είμαι ο λόγος μου. Να βρίσκομαι μέσα στον λόγο μου σε όσο μεγαλύτερο ποσοστό γίνεται.. για το επόμενο διάστημα, θα ποθούσα να βρώ όσο γίνεται τη φωνή μου.
Να μιλάω και να μην ακούγεται, απο τα άφοβα πια αυτιά μου, η φωνή της μάνας μου, του δασκάλου μου, του άντρα μου, του υπουργού μου, της γειτόνισσας...
Θέλω να αποκτήσω λόγο: Η ευχή".

Περνώντας οι μήνες και καθώς έβλεπα πως το πράγμα αργούσε, έψαξα το θέμα καλύτερα.
Κατέληξα λοιπόν πως:
- Για να αποκτήσω τη φωνή μου, θα πρέπει πρώτα να πλησιάσω τη σιωπή μου!

.........

Υπάρχει σιωπή ανάμεσα σε δύο νότες.
Υπάρχει σιωπή ανάμεσα σε δύο σκέψεις, ανάμεσα σε δύο κινήσεις.
Υπάρχει σιωπή μετά το θόρυβο. Υπάρχει σιωπή όταν η σκέψη λέει: "Πρέπει να μείνω σιωπηλή" και τότε δημουργεί τεχνητή σιωπή.
Υπάρχει σιωπή ανάμεσα σε δυό πολέμους.
Δεν μιλάω γι αυτό το είδος σιωπής.

Μιλάω για μια σιωπή που δεν είναι προϊόν της σκέψης.
Για μια αληθινή σιωπή, βαθειά ακαλλιέργητη, απροσχεδίαστη, που εμφανίζεται μόνο όταν έχει κατανοήσει κανείς τη συνολική κίνηση της ύπαρξης.
Μέσα σ' αυτήν δεν υπάρχουν ερωτήσεις και απαντήσεις, δεν υπάρχει αμφισβήτηση, δεν υπάρχει αναζήτηση.
Μέσα σε αυτη τη σιωπή υπάρχει μια εκπληκτικη αίσθηση χώρου και ομορφιάς.
Η αίσθηση του απέραντου και του ανείπωτου.
Σιωπή που αποτελεί υπέρτατη μορφή μιας ύψιστης τάξης.
Η ύψιστη μαθηματική τάξη.

Αφού λοιπόν πέρασαν όλα τα παραπάνω απο την καρδιά μου, άνοιξα το παρόν μπλόγκ.
Στο σύντομο διάστημα που έκανα λίγα πόστ, διαπίστωσα πως απομακρύνομαι ολοένα από την αρχική μου ευχή και την προυπόθεσή της.
Λόγια, λόγια...λόγια δίχως σιωπή μέσα, σαν χαλάζι που καταστρέφει τους άγουρους καρπούς μην αφήνοντάς τους να καλύψουν τουλάχιστον την ψευδαίσθηση ότι θα ζούσαν.
Και είπα να βάλω τέλος.

Κατά σύμπτωση, στο μεταξύ έμαθα το όνομά μου
Με λένε Σιωπή σε κάποια γλώσσα.
Δεν είναι μεταφορά ούτε αλληγορία. Κυριολεκτώ.


Εδώ σας αφήνω με την ευχή να αποκτάτε τη φωνή σας.

...εμένα επιτρέψτε μου να σωπάσω.